Celem niniejszej publikacji jest przedstawienie możliwości dochodzenia roszczenia o zapłatę w sytuacji, w której jedna ze stron umowy była reprezentowana przez nienależycie umocowanego pełnomocnika.
Do opisanej powyżej sytuacji może dojść choćby w wypadku naruszenia art. 98 k.c. czy art. 39 § 1 k.c. Konsekwencje takiego działania wskazane są w art. 103 k.c., zgodnie z którym „§ 1. Jeżeli zawierający umowę jako pełnomocnik nie ma umocowania albo przekroczy jego zakres, ważność umowy zależy od jej potwierdzenia przez osobę, w której imieniu umowa została zawarta”[1]. Mianem wskazanego w przytoczonym artykule falsus procurator określa się osobę, która dokonuje czynności prawnych w imieniu i na rzecz innego podmiotu, nie mając do tego pełnomocnictwa lub działanie to nie mieści się w jego ramach[2].
